قوله تعالى: «و ما جعلْنا لبشر منْ قبْلک الْخلْد» هیچ مردم را پیش از تو پایندگى و جاویدى ندادیم ایدر. «أ فإنْ مت فهم الْخالدون» (۳۴) که تو بمیرى ایشان جاوید مانند.
«کل نفْس ذائقة الْموْت» هر کسى چشنده مرگست و هر تنى، «و نبْلوکمْ» مىآزمائیم شما را، «بالشر و الْخیْر فتْنة» ببد این جهان و نیک این جهان برسیدن را از شما، «و إلیْنا ترْجعون» (۳۵) و پس شما را با ما آرند.
«و إذا رآک الذین کفروا» آن گه که کافران ترا بینند، «إنْ یتخذونک إلا هزوا» ترا جز بافسوس فرا نمىدارند، «أ هذا الذی یذْکر آلهتکمْ» مىگویند اینست که خدایان شما را بزبان مىآرد، «و همْ بذکْر الرحْمن همْ کافرون» (۳۶) و ایشان بنام رحمن و سخن او کافرند.
«خلق الْإنْسان منْ عجل» مردم را از شتاب آفریدند، «سأریکمْ آیاتی» با شما نمائیم باز نمودنى نشانهاى خویش، «فلا تسْتعْجلون» (۳۷) مشتابانید مرا.
«و یقولون متى هذا الْوعْد إنْ کنْتمْ صادقین» (۳۸) و مىگویند که بودن این وعده کى، اگر راست گویند؟
«لوْ یعْلم الذین کفروا» اگر مىدانستندى کافران حال خویش، «حین لا یکفون عنْ وجوههم النار» در آن هنگام که باز نمىتوانند برد از رویهاى خویش آتش، «و لا عنْ ظهورهمْ» و نه از پس پشتهاى خویش. «و لا همْ ینْصرون» (۳۹) و نه ایشان را یارى دهند و فریاد رسند.
«بلْ تأْتیهمْ بغْتة» بلکه آتش بایشان آید ناگاه، «فتبْهتهمْ» تا در آن درمانند، «فلا یسْتطیعون ردها» نه باز پس برد آن توانند، «و لا همْ ینْظرون» (۴۰) و نه در ایشان و زارى ایشان نگرند.
«و لقد اسْتهْزئ برسل منْ قبْلک» افسوس کردند برسولانى پیش از تو، «فحاق بالذین سخروا منْهمْ» فرا سر نشست ایشان را که آن افسوس کردند از آن افسوس کنندگان، «ما کانوا به یسْتهْزون» (۴۱) سرانجام آن افسوس که مىکردند و پاداش آن.
«قلْ منْ یکْلوکمْ باللیْل و النهار» بگوى آن کیست که شما را نگاه مىدارد بشب و روز، «من الرحْمن» از رحمن و عذاب او، «بلْ همْ عنْ ذکْر ربهمْ معْرضون» (۴۲) بلکه ایشان روى گردانیدهاند از سخن خداوند خویش.
«أمْ لهمْ آلهة تمْنعهمْ منْ دوننا» یا ایشان را خدایانست که ایشان را نگاه دارد جز از ما؟ «لا یسْتطیعون نصْر أنْفسهمْ» آن خدایان خود خویش را بکار نیایند.
«و لا همْ منا یصْحبون» (۴۳) و نه از ما بایشان صحبت و نگاه داشت و یارى.
«بلْ متعْنا هولاء و آباءهمْ» نه جز آنکه ما ایشان را درین جهان بر خوردار کردیم، و پدران ایشان را یک چند، «حتى طال علیْهم الْعمر» تا بودن درین جهان و رایشان دراز گشت، «أ فلا یروْن أنا نأْتی الْأرْض» نمىبینید که فرمان ما بزمین مىآید، «ننْقصها منْ أطْرافها» کم مىکنیم و میکاهیم از کرانهاى آن، «أ فهم الْغالبون» (۴۴) کفره قریش ما را ور خود کم توانند آورد.
«قلْ إنما أنْذرکمْ بالْوحْی» بگوى من به پیغام آسمان شما را آگاه مىکنم و مىترسانم، «و لا یسْمع الصم الدعاء» و کران باز خواندن نشنوند، «إذا ما ینْذرون» (۴۵) آن گاه که ایشان را ترسانند.
«و لئنْ مستْهمْ نفْحة منْ عذاب ربک» و اگر بایشان رسد زخمى از عذاب خداوند تو، «لیقولن یا ویْلنا» سخن این گویند که این هلاک بر ما، «إنا کنا ظالمین» (۴۶) گناهکار بودیم و ستمکار بر خویشتن.
«و نضع الْموازین الْقسْط لیوْم الْقیامة» و ترازوهاى داد و راستى روز رستاخیر بنهیم، «فلا تظْلم نفْس شیْئا» از هیچ کس هیچ چیز نکاهد از کردار او، «و إنْ کان مثْقال حبة منْ خرْدل أتیْنا بها» اگر همه همسنگ یک دانه خردل بود از کردار آریم آن را بترازو، «و کفى بنا حاسبین» (۴۷) و بسنده شمارندگان که مائیم کردار خلق را ذره ذره.
«و لقدْ آتیْنا موسى و هارون الْفرْقان» و دادیم موسى و هارون را نامه که در آن جداست میان راستى و کژى. «و ضیاء و ذکْرا للْمتقین» (۴۸) و روشنایى و یادگارى پرهیزکاران را، «الذین یخْشوْن ربهمْ بالْغیْب» ایشان را که خداوند خویش را مىدانند نادیده و از وى میترسند، «و همْ من الساعة مشْفقون» (۴۹) و از رستاخیز بر بیم مىباشند، «و هذا ذکْر مبارک» و این قرآن سخنى است برکت بر وى پیوسته، «أنْزلْناه» فرو فرستادیم آن را، «أ فأنْتمْ له منْکرون» (۵۰) شما بآن ناگرویدهاید.